Nieuwe grond
kom naast mij staan
deze verten gadeslaan
met stijgende verbazing
loskomen van het vlakland
waarin wij zaten vastgedacht
de helling op
staren in dezelfde afgrond
in hoogtevrees verbonden
vragen tot het mistig is
het oude pad naar huis
onttrokken aan het zicht
dan
langzaam dalen
op de tast
steeds nader komen
nooit meer op de vlakte
Willem Smit
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten